دوره 14، شماره 1 - ( 7-1402 )
جلد 14 شماره 1 صفحات 190-163 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Shahbazi Z, Mobaraki M, Mostafavi N S. (2023). Investigating quality of life as an indicator of social development among the provinces of Iran. Social Problems of Iran. 14(1), 163-190. doi:10.61186/jspi.14.1.163
URL: http://jspi.khu.ac.ir/article-1-3628-fa.html
URL: http://jspi.khu.ac.ir/article-1-3628-fa.html
شهبازی زهره، مبارکی مهدی، مصطفوی نجمه‌سادات. بررسی کیفیت زندگی به‌مثابۀ شاخص توسعۀ اجتماعی در بین استان‌های کشور مسائل اجتماعی ایران 1402; 14 (1) :190-163 10.61186/jspi.14.1.163
زهره شهبازی* 
1، مهدی مبارکی2 ، نجمه‌سادات مصطفوی3
1، مهدی مبارکی2 ، نجمه‌سادات مصطفوی3
1- عضو هیئت‌علمی گروه پژوهشی توسعه اجتماعی جهاد دانشگاهی ، shahbazi@acecr.ac.ir
2- عضو هیئت‌علمی گروه پژوهشی توسعه اجتماعی جهاد دانشگاهی
3- عضو گروه پژوهشی توسعه اجتماعی جهاد دانشگاهی، استان مرکزی
2- عضو هیئت‌علمی گروه پژوهشی توسعه اجتماعی جهاد دانشگاهی
3- عضو گروه پژوهشی توسعه اجتماعی جهاد دانشگاهی، استان مرکزی
چکیده: (408 مشاهده)
کیفیت زندگی به‌مثابهٔ یکی از مهم‌ترین شاخص‌های توسعهٔ اجتماعی، اصلی‌ترین هدف اجتماعی کشورهاست، اما دانش موضوعی آن در ایران به شناخت دقیق از وضعیت موجود نرسیده است و نتوانسته در هم‌کنشی با سیاست‌گذاری به تغییر و بهبود در این زمینه کمک نماید؛ بنابراین، سنجش وضعیت موجود کیفیت زندگی از طریق شاخص‌های معرف و قابل‌استناد در مناطق مختلف کشور ضروری است. این مقاله به کیفیت زندگی به‌مثابهٔ شاخص توسعهٔ اجتماعی پرداخته و در چهارچوب روش تحلیل ثانویهٔ کمّی، پس از رفع چالش‌های متدولوژیک و دستیابی به ۴۲ معرف در دو دسته شاخص عینی و ذهنی، به بررسی و رتبه‌بندی آن‌ها بر مبنای میانگین کشوری پرداخته است. نتایج بررسی کیفیت زندگی در ایران، شکاف و پراکندگی بین استان‌ها را نشان داد. بر این اساس، میانگین کیفیت زندگی فقط در استان‌های تهران، یزد، سمنان، بوشهر، اصفهان، البرز، مازندران، قزوین و مرکزی بالاتر از میانگین کشوری است و امتیاز آن در سایر استان‌ها پایین‌تر از میانگین کشوری است.
فهرست منابع
1. ازکمپ، ا. (1377). روان‌شناسی اجتماعی کاربردی. ترجمه فرهاد ماهر، مشهد: آستان قدس رضوی.
2. توفیق، ا. (1385). برنامه‌ریزی در ایران و چشم‌انداز آن در آینده. تهران: موسسه عالی آموزش و پژوهش مدیریت و برنامه‌ریزی.
3. رضوانی، م. و دیگران (1388). توسعهٔ سنجش شاخص‌های کیفیت زندگی شهری (مطالعه موردی شهر نورآباد استان لرستان). مطالعات و پژوهش‌های شهری و منطقه‌ای، 2، 110-87.
4. سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی استان مرکزی (1398). خلاصه گزارش راهبردی استان مرکزی.
5. شفیعا، س. و دیگران (1392). فراتحلیل روش و نتایج پژوهش‌های کیفیت زندگی شهری در ایران. جامعه‌شناسی کاربردی، 24(2)، 21-40.
6. شفیعا، س. و همکاران. (1392). فراتحلیل روش و نتایج پژوهش‌های کیفیت زندگی شهری در ایران. جامعه‌شناسی کاربردی، 40-21.
7. عنبری، م. (1389). بررسی تحولات کیفیت زندگی در ایران (1385-1365). فصلنامه توسعهٔ روستایی 81، 181-149.
8. غفاری، غ.ر. و امیدی، ر. (1388). کیفیت زندگی شاخص توسعهٔ اجتماعی. تهران: شیرازه.
9. غفاری، غ.ر.؛ کریمی، ع.ر.، و نوذری، ح. (1391). روند مطالعات کیفیت زندگی در ایران. فصلنامه مطالعات و تحقیقات اجتماعی، 1(3)، 134-107.
10. فاضلی، م. و دیگران (1392). توسعهٔ اجماعی، شاخص‌ها و جایگاه ایران و جهان. فصلنامه مطالعات توسعهٔ اجتماعی و فرهنگی، 2(1)، 171-149.
11. کلانتری، خ. (1391). مدل‌های کمّی در برنامه‌ریزی (منطقه‌ای، شهری و روستایی). تهران: فرهنگ صبا.
12. گروه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1993).
13. مبارکی، م. و دیگران. (1400). بررسی شاخص‌های توسعهٔ اجتماعی در استان‌های کشور. اراک: جهاد دانشگاهی واحد استان مرکزی.
14. مبارکی، م. و شهبازی، ز. (1390). بررسی و شناسایی شاخص‌های کاربردی توسعهٔ اجتماعی (با تأکید بر شرایط استان مرکزی). فصلنامه تخصصی علوم اجتماعی، 5(17)، 185-155.
15. مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران. (1395). وضعیت ایران در گزارش شاخص پیشرفت اجتماعی (2016-2014)، تهران: جهاد دانشگاهی.
16. مرکز بررسی‌های استراتژیک نهاد ریاست جمهوری (1395). مسئلهٔ شناسی راهبردی توسعه در استان مرکزی.
17. مهدوی، ا. و عزیزمحمدلو، ح .(1398). عوامل مؤثر بر پایداری و فراگیری توسعهٔ صنعتی در ایران. فصلنامه پژوهش‌های اقتصادی، رشد و توسعهٔ پایدار، 19(2)، 34-1.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
