توفیق سیاست‌‌های اجتماعی، به‌ویژه در بعد حمایتی و فقرزدایی زنان، به‌عنوان یکی از نشان‌گرهای اداره مطلوب امور بخش عمومی ‌برای رفع محرومیت و تبعیض در جامعه محسوب می‌شود. ‌مقاله حاضر با این دیدگاه، به بررسی رابطه بین سیاست‏‌های حمایتی و توانمندسازی زنان می‌پردازد. برای این منظور برنامه‌‌های خودکفایی کمیته امداد در مورد زنان سرپرست خانوار تحت پوشش را با استفاده از روش پژوهش پیمایشی در شهر تهران مورد بررسی قرار داده است. با بهره‌گیری از ادبیات مربوط، به‌ویژه مکاتب رفاهی در خصوص پیامد‌های رفاهی از نوع مداخلات بیرونی، دولتی یا شبه دولتی و غیره، فرض شده که این خدمات با توانمندی افراد تحت پوشش رابطه داشته ‏باشد. با این‏حال این ارتباط از ماهیت و کمیت خدمات حمایتی و ویژگی‏‌های زمینه‌ای افراد تبعیت خواهد کرد. یافته‏‌ها نشان می‏دهد که خدمات ارائه شده در قالب برنامه‏‌های مذکور نقش قابل توجهی در بالابردن خوداتکایی جمعیت نمونه نداشته و فقط محدود به توانمندی آن دسته معدود از زنانی بوده که از خدمات خاصی مانند وام خوداشتغالی و خدمات آموزشی استفاده نموده‌اند و زمینه‏‌های مساعدتری داشته‌اند. در غالب موارد، این خدمات به استقلال و ر‌هایی خانوار‌های مورد بررسی از نیازمندی منتهی نشده است. مقاله دلیل این امر را در مواردی چون میزان اندک خدمات و عدم پوشش گسترده آن‌ها، فقدان برنامه مشخص و کارآمد برای توانمندسازی زنان و رویکرد سنتی حاکم در ارائه خدمات حمایتی به زنان ذکر می‏کند.

واژه‌های کلیدی: فقر، تبعیض، خودکفایی، سیاست‏‌های حمایتی، زنان

متن کامل [PDF 2190 kb]   (2755 دریافت)