دوفصلنامه

افزایش بی‌اعتمادی اجتماعی در جامعه به رشد فعالیت­ های فردگرایانه و کاهش فعالیت­ های جمعی می­ انجامد و درنتیجه به تهدیدی برای انسجام اجتماعی تبدیل می­ شود. اعتماد اجتماعی سرمایه اصلی هر جامعه­ است و نادیده ­گرفتن آن به‌منزله فاصله­گرفتن از جامعه سالم و درنتیجه، افزایش بی‌اعتمادی در جامعه است. تحقیق حاضر با تکنیک پیمایش درصدد است وضعیت دوگانگی فرهنگی و رابطه آن با بی‌اعتمادی اجتماعی را در دو شهر یزد و اهواز به‌صورت تطبیقی بررسی کند. جامعه آماری این تحقیق را افراد 15 تا 64 ساله ساکن در دو شهر یزد و اهواز تشکیل می­ دهند که از بین آنها نمونه­ای با حجم 600 نفر به روش نمونه­ گیری خوشه­ ای انتخاب شده است. نتایج داده ­های این پژوهش حاکی است که بین دوگانگی فرهنگی و بی‌اعتمادی رابطه­ معناداری وجود دارد. این بدان­ معناست که هرچقدر ارزش‌های سنتی و مدرن هم­ زمان در رفتار افراد و کنش ­های اجتماعی آنان ظهور کند به‌تبع آن، بی‌اعتمادی افزایش می­ یابد. داده ­ها مؤید آن است که میزان بی‌اعتمادی اجتماعی در دو بعد محیطی و نهادی بیشتر از ابعاد دیگر است و این میزان نزد شهروندان یزدی نسبت به شهروندان اهوازی بالاتر است. نتایج تحلیل رگرسیون نشان می­ دهد که ابعاد تساوی، دموکراتیک، خاص‌گرایی، جامعه مدنی و تقدیر، به ­ترتیب قدرت پیش‌بینی، قادرند 2/21 درصد از تغییرات میزان بی‌اعتمادی اجتماعی را تبیین کنند. به‌طورکلی، نتایج تحقیق حاضر نشان می‌دهد که دوگانگی فرهنگی یکی از عوامل افزایش بی‌اعتمادی در عرصه ­های تعاملی، سیاسی و اجتماعی است.