سرمایه اجتماعی از جمله مفاهیم میانجی تعیین‌کننده در تبیین زمینه‌های اجتماعی مختلف همچون آسیب‌ها و انحرافات اجتماعی است که همزمان با پیچیده‌ترشدن و افزایش تغییرات در سطوح و ابعاد مختلف، کاربرد بیشتری نیز میان اندیشمندان اجتماعی یافته است. در پژوهش حاضر بر بعد خانوادگی این مفهوم تأکید شده است که منبعث از روابط اجتماعی افراد با خویشاوندان‌ یا بستگان درجه اول است. هدف از مقاله نیز بررسی سازوکارهای اجتماعی مربوط به این بعد از «سرمایه اجتماعی» و تأثیر آن بر میزان انحرافات اجتماعی موجود در جامعه است. روش اصلی به منظور پاسخگویی به پرسش تحقیق، تحلیل ثانویه داده‌هایی است که در سطح ملّی و به تفکیک استان‌ها در دو دسته در دسترس بوده‌اند: دسته اول مربوط به پیمایش ملّی با شانزده‌هزار نمونه بوده است که در اواخر سال ۱۳۸۹ انجام شده و تا اوایل سال۱۳۹۰ به طول انجامیده است؛ دسته دوم مجموعه اطلاعات ثبتی مربوط به آمار وقوع جرائم، انحرافات و آسیب‌های اجتماعی مختلف در سال ۱۳۸۹ بوده است که از نهادهای رسمی مربوط (از جمله وزارت کشور، شواری­عالی انقلاب فرهنگی، معاونت پیشگیری از وقوع جرم قوه قضائیه، نیروی انتظامی و مرکز آمار ایران) اخذ شده‌اند. نتایج پژوهش حاکی از معناداری تأثیر سرمایه اجتماعی خانوادگی بر میزان کلی انحرافات اجتماعی در استان‌های کشور است.