دوفصلنامه

پژوهش حاضر با هدف بررسی فرض تأثیر مشکلات ارتباطی در ارتکاب جرم علیه اشخاص، بزهکاران 12 تا 18 ساله مرکز اصلاح و تربیت شهر کرمان را مطالعه کرده است. در پژوهش حاضر، که با استفاده از دو روش پیمایش پرسش­نامه مشکلات بین­ فردی (IIP) و الکسیتیمیا (TAS) و آزمایش انجام شد، مشکلات ارتباطی 130 نوجوان بزهکار حاضر در مرکز را به­ صورت تمام­ شماری تحت بررسی قرار داد. با توجه به تفاوت معنادار میانگین نمره­ های مشکلات ارتباطی کسانی که به دلیل ارتکاب جرم علیه اشخاص محکوم شده­ اند در مقایسه با محکومان دیگر پژوهش وارد فاز دوم شد. در این مرحله، 30 نوجوانی که نمره مشکلات ارتباطی آنها دست­کم یک نمره بیش­از میانگین به­ دست آمد، به تصادف در گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش، طی دوازده جلسه یک­ ساعته، برنامه توانمندسازی ارتباطی بین­فردی (IPT) را تجربه کردند و گروه کنترل مداخل ه­ای دریافت نکردند. پس ­از پیگیری سه ماهه، دو گروه با یکدیگر مقایسه شدند. یافته­ ها حاکی از کاهش مشکلات بی ن­شخصی (به­ جز عامل گشودگی) و درمان مشکلات خلقی بلافاصله پس ­از اتمام درمانگری بود. در مرحله پیگیری مشخص شد نمره مشکلات بین­ فردی در کلیه مؤلفه­ ها (غیر از عامل گشودگی) بهبود یافته است و مشکلات خلقی هم در هر سه مؤلفه (غیر از تفکر معطوف به بیرون) کاهش نشان داد. پیشنهاد می­ شود به­ منظور بازپروری بزهکارانی که مرتکب جرم علیه اشخاص شده ­اند، درمانگری بین­ فردی در دستور کار مسئولان مرکز اصلاح و تربیت قرار گیرد.