با توجه به افزایش روزافزون مشکلات شهری به‌ویژه در کشورهای درحال توسعه (افزایش جمعیت، گسترش شهرنشینی، بی­عدالتی، فقر، بی­کاری، سوءتغذیه، سطح نازل زندگی و...) که بر تمام جنبه­ها تأثیر مستقیم دارد، مشکلات بسیاری نیز به‌ویژه برای اقشار و دهک­های پایین­تر جامعه به‌وجود آمده و زندگی را برای آنان دشوار کرده است. ازاین‌رو پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی‌ـ تحلیلی‌ـ مقایسه­ای و براساس روش کتابخانه­ای و پیمایشی، که شامل توزیع760 پرسش­نامه درمیان سرپرست­های خانوار (براساس مدل کوکران) درمیان افراد محدودی (شهروندان مناطق 2 و 4 به­عنوان مناطق مهاجر و بومی‌نشین شهر) بوده است، به مطالعه شاخص­های مختلف عینی و ذهنی کیفیت زندگی در این دو قشر بزرگ در سطح شهر قم پرداخته است. برای تحلیل داده­های به‌دست‌آمده از مطالعات میدانی، از نرم‌افزار اس پی اس اس و برای بررسی اثبات وجود رابطه و همبستگی بین متغیرها از آزمون تی استفاده شده است. درمجموع نتایج نشان می­دهد که به جهت تفاوت ساختارهای مختلف اجتماعی‌ـ فرهنگی، به‌ویژه اقتصادی ساکنان دو منطقه، سطح رفاه و کیفیت زندگی ساکنان این دو منطقه و به‌عبارتی روشن­تر شهروندان مهاجر و بومی شهر قم، تفاوت­های نسبتاً آشکاری دارد که حکایت از سطح نازل و رضایتمندی اندک از شاخص­های کیفیت زندگی در منطقه 2 و رضایتمندی نسبی از کیفیت زندگی درمیان شهروندان بومی شهر (منطقه 4) دارد.

واژه‌های کلیدی: رفاه، کیفیت زندگی، شهروندان بومی، شهروندان مهاجر، شهر قم

متن کامل [PDF 493 kb]   (1000 دریافت)